De jacht is nog niet voorbij. Zaterdag en zondag komen de weekendjagers, die maandag op hun werk sterke verhalen over hun avonturen vertellen, maar doordeweeks wordt er ook gedreven en geschoten.

Die jagers zijn dus óf heel grote jongens (jagen is zo te zien geen vrouwenwerk), die helemaal niet hoeven te werken en in de loop van de week meestal alleen een beetje hun landgoederen en kastelen beheren, óf anderszins mensen die niets speciaals te doen hebben. Als die zich een jacht kunnen veroorloven dan hoeft men ook daar geen medelijden mee te hebben.

Dat ligt anders in het geval van de drijvers. Maandag zagen we een eigenaardig voertuig voorbijrijden. Een tractor met een aanhanger gemaakt van de achterkant van een oude stadsbus met eronder wat kooien gelast. De bus-aanhanger was voor de drijvers en de kooien voor de jachthonden, om ze van de ene naar de andere drijflocatie te brengen. Net een gevangenentransport. Eerst met een hoop herrie hijgend door bos A rennen, opgepakt worden, dan met het voertuig naar bos B, en daar weer hetzelfde. Frustrerend.

Dinsdag kwamen we onderweg een groep drijvers tegen. Die mensen zitten met een identiteitsprobleem of een besluitvormingscrisis. Moet een drijver nu heel erg opvallen of juist niet? Jawel, want hij wil niet door de jagers voor wild worden aangezien en neergeknald zodra hij beweegt, daarom heeft elke drijver een feloranje jas aan met reflectoren op de mouwen. Maar tegelijkertijd toch ook weer niet. Het wild mag hem niet zien, anders denkt het: ho! een drijver, dan zijn de geweren niet ver, rechtsomkeert!, en dan zijn de jagers weer kwaad.

Dat zal de reden zijn dat er op die felgekleurde jas donkere camouflagestrepen zijn aangebracht. De drijvers zien eruit als oranje-met-zwart gestreepte zebra's. Opvallen en tegelijk onzichtbaar zijn. Hinkend op twee gedachten door het bos. Je zou er meelij mee krijgen.