Deze dagen maken we nogal wat praatjes. Bijvoorbeeld met monsieur P. Zijn bomen zouden toch afgelopen winter al gekapt worden? Daar hadden wij ons op verheugd, en de buren ook, want die hoge sparren nemen 's winters zon weg en verzuren het weiland. Nu had er eentje niet langer kunnen wachten en was alvast gaan liggen, dwars over onze omheining heen. Krak, boem.

Het was gezellig praten met monsieur P. Jam pruttelde in een koperen ketel op het formuis, we bewonderden zijn twee paarden, bezichtigden de nieuwe schuur, zijn hooi van twintig jaar oud dat nog best kan worden gegeten want goed gedroogd, de stoffelijke overschotten van zijn kippen, doodgebeten door een wilde kat, zijn twee (!) weideslepen en overige machinerieën, en uiteindelijk kwamen we ook nog te weten dat die bosbouwer van de winter dan wel had beweerd dat die bomen meteen plat zouden gaan maar dan moest hij wel een correcte prijs bieden en monsieur P ging nu eerst zelf nog een keer meten en dan zag hij nog wel eens. Die bomen waren eigenlijk nog best jong, dat kon nog wel even wachten.

Diezelfde middag kwam meneer A voorbij, een van de drie eigenaren van de ruïne. Toevallig dat wij op onze oprit stonden, anders hadden we hem gemist. Hij kondigde aan dat zijn bomen langs het ruïneveld binnenkort gekapt zouden worden, en de bosbouwer had ze al betaald, dus dat zou wel waar zijn. En zijn zuster was iets van plan met de ruïne, opknappen of zo, maar daar bemoeide hij zich niet mee. We toonden belangstelling voor zijn hooiveld en bespraken de versnippering van de landbouwpercelen in deze streek.

Even later kwam Goffinet dat veld maaien, net als elk jaar. Toen hij ermee klaar was, stond ik paraat aan de omheining, uitstekend geïnformeerd over het wel en wee van de omgeving als ik tegenwoordig ben. Praatje. Ik briefde de informatie over de verschillende percelen bomen en het héél misschien wel opknappen van de ruïne aan hem door. Interessant. Het kan geen kwaad dat te weten bij de beslissing of hij dat veld zal ploegen of niet. Het is eraan toe, maar als dat land verkocht wordt is dat voor hem de moeite niet.

Het mooie van al deze praatjes is dat we tijd hebben. We zijn thuis als er iemand voorbijkomt, we kunnen zonder op hete kolen te zitten anderhalf uur aan iemands keukentafel doorbrengen en als het in het dorpsbelang is eventueel nog langer. We hebben de tijd aan onszelf. Tenminste, nadat we de boom uit de weg geruimd hebben en de omheining gerepareerd.