Wat waren wij actief vandaag en gisteren, ik weet niet waar dat vandaan kwam. Gisteren maakten we eendrachtig de afzuigkap schoon, iets wat hier niet alle dagen gebeurt (zwak uitgedrukt want sinds de verhuizing als ik goed tel 1x). Dat moest dan ook met ammonia (ik) en peut (R), en de filters in de afwasmachine. En alsof het voorjaar was, besloot R opeens de ramen aan de voorkant te wassen, ook iets dat zelden voorkomt daar het gedoe is met de telescoopstok en de hoge ladder die in het maagdenpalmperk moet staan. Het lukte. Eerst met een emmer sop, daarna afspuiten met de tuinslang. Daar worden de screens ook een beetje nat van maar dat droogt wel weer. Ik deed al bukkend de logeerkamerramen. Merkwaardig eigenlijk dat we dat alles niet vóór het weekend hadden gedaan, voordat de logee kwam. Volgende keer beter, in elk geval kunnen we nu vooruit tot de volgende logeerpartij.

Vanochtend was de grote bosversnipperaar bezig naast het veldje van Pierre en Heike. We wilden weten of hij ook het veld achter ons huis ging doen, maar een praatje kwam er niet van. Te veel lawaai.

Daarna maakte ik de hoofdstellen van Jay en Harissa schoon en zette ze in de olie. Dat was ter voorbereiding van de endurancekennismakingsdag morgen, je wilt bij onbekenden niet met stoffige en slecht onderhouden spullen aankomen, zeker niet als enige ruiter met westernmateriaal.

De vraag was wel of ik eigenlijk kon rijden na mijn valpartij vorige week. De schaafwondjes zijn al bijna onzichtbaar geworden, de rug doet het zij het een beetje stijfjes, ik kan prima lopen en staan, maar bij in en uit de auto klimmen bijvoorbeeld is het of ik met een gloeiende breinaald in mijn heup wordt gestoken. Dan moet ik mijn linkerbeen optillen in een te scherpe hoek. Ongeveer dezelfde hoek als bij het te paard klimmen.

Dus hoe kom ik erop? Vanmiddag maar eens een testritje met Jay, die is 10 cm kleiner dan Harissa. Eerst even proberen in de roundpen. Ging niet. Mijn linkerbeen wil gewoon niet hoog genoeg. 'Je kunt ook rechts opstijgen', zei R. Briljant. Zodoende steeg ik voor het eerst van mijn leven, voor het eerst in 50 (even natellen, ja echt 50) jaar rechts op. Ik had mij wel eerder voorgenomen dat ook eens te proberen maar het was er nooit van gekomen. Onzin eigenlijk, wij hedendaagse ruiters dragen tenslotte allang geen zwaard meer, de reden waarom het opstijgen traditioneel altijd links moest gebeuren. En? No problem. En toen ik eenmaal zat was rijden ook geen punt. Hatsee.

De planning was eerst dat ik met Harissa aan die oefendag zou meedoen en dat R ons met de trailer zou brengen maar hij is van gedachten veranderd. Hij heeft zelf geen endurance-ambities maar het is een goede oefening, dus hij en Titan doen ook mee. Morgen dus bijtijds op want het is bijna in Frankrijk, een uur van hier. De trailer staat klaar en de auto is al geladen met zadels en tuig. Hoe komen we toch altijd op dit soort ideeën.