Daar zijn ze, de reuzen. Drie stoere types, een Ardenner en twee Brabanders, die hard werken en met precisie. Als de débardeur (m/v) zegt 'un pas', zetten ze één pas, opzij, vooruit, achteruit, alles op stemaanwijzingen. Onze paarden vinden dat gestommel en die schimmige bewegingen in het bos maar eng en verschansen zich in staat van verhoogde paraatheid in het zwembadveld, zo ver mogelijk bij het gevaar vandaan. Oren gespitst en dan maar kijken en luisteren, de hele dag lang.

Doordat Pierre bij nacht en nevel zijn rommelterrein met paaltjes en draad bleek te hebben afgezet, niemand snapt waarom, kan de sleeptractor niet manoevreren en kunnen de bomen niet daar worden opgestapeld. Dus waar moeten ze dan naar toe? In de wegberm, maar dat leidt tot gemopper van madame M, die de burgemeester wil bellen.

Toen we even gingen kijken hoe het was opgelost, tegen drie uur, lagen er toch een aantal flinke stapels in de berm aan weerskanten. De werkpaarden stonden in hun haverzak te schuren en de bosarbeiders zaten te wachten tot de vrachtwagen de bomen kwam afvoeren.

HiTime en Kir kwamen tijdens de pauze bij de boxen hooi halen en Titan keeg een paar happen hooi aangereikt in het weiland. De meisjes hebben hooi aan de overkant, maar ze brengen de dag door in het weiland, alert. Eten kan alleen als ze vinden dat alles veilig is. En dat terwijl paarden in deze regio helemaal niets te vrezen hebben, van geen enkel wild dier. Maar dat weten ze niet. Tenminste, niet zeker, en zo brengen ze de dag huiverend door.