Ook woensdag maakten we een mooie rit met K+V, 18 km stroomafwaarts langs de Vierre. Nog nooit zagen we de waterstand zo laag, richting het meer zagen de brede mud flats eruit als een filmreportage over het droogvallen van de Okavanga. Achter de stuw gingen we het water in, daar kwam het de paarden maar net tot de vetlokken. Cisco ging er vlot in terwijl dit misschien wel zijn eerste keer was.

De gemeentelijke kantenmaaier kwam minutieus de bermen maaien en wij maakten het werk af door snoeien en spitten, zodat we nu een onberispelijke berm hebben zonder onordelijk struikgewas, met alleen het lijsterbesje dat ik ooit gered heb en een meidoorntje.

Ik zette de dekjes maar weer eens in het sop en R sleepte de roundpen. Ook zaagde en schroefde hij de biels voor het nieuwe bankje. Daarop gezeten kunnen we van het uitzicht richting dorp genieten vanaf het hoogste punt van ons terrein. De paarden inspecteerden de stand van zaken en het gebruikte gereedschap. Het lijkt misschien niet zo maar dat bankje staat wel degelijk waterpas.

Tevens een goede gelegenheid om mijn coronakapsel in beeld te brengen, zelf vind ik dit heel lang, ik ben niet gewend aan haar in mijn nek. Ik laat het nog een tijd doorgroeien en we zien wel waar het op uitdraait. Mijn tatoeage is er ook nog steeds, ik overweeg weleens er wat bij te laten maken want hij is wel erg klein, maar nu nog even niet.

Verder reed ik maandag voor het eerst een paar rondjes op Paprika terwijl R longeerde. Het ging goed. En tenslotte trokken we vanochtend toch maar een draadje langs de eiken in het ruïneveld, er staat wel bijna niets te eten maar het bezorgt de paarden wat afleiding. We voeren inmiddels de normale winterhoeveelheid hooi, bij gebrek aan gras, en er is de komende twee weken geen regen van enige betekenis te verwachten.