Bezig geweest in de keuken met dukkah, brood en marmercake, en bestellingen gedaan, ook al over eten. Gewone basics, roggemeel, gierst, tahin enzo. 'Bestel voor nog 2,45€ en je hebt geen verzendkosten' zegt de webwinkel slim. Hm, hebben we nog iets nodig, eens even kijken ... Zodoende kunnen we ons nu verheugen op de bezorging van speculaasbrokken en kruidnoten, dat is aan de vroege kant en voor iets meer dan 2,45€, maar aan de andere kant hoeven we zo geen autokilometers en brandstofkosten te maken om naar de Hema in Libramont te rijden. Winwin.

Bij wijze van tegenwicht tegen al het binnenzitten wandelden we naar de Vierre. De herfstkleuren langs het beverbeekje zijn evengoed mooi als er niet veel zon is.

Aan de overkant van de Vierre worden sparren gezaagd en aan de ruïnekant, waar al zolang we hier wonen (15 jaar) het bordje van de picknickplaats staat maar waar geen picknickplaats is, zijn het beuken, er lag al een stapel van minstens 40. Grote bomen. Zaagzaagzaagzaaggg.

Vanochtend was het echt helemaal windstil, en het werd tijd om de rumex-stelen van het vorige hooiseizoen in de fik te steken voordat we de nieuwe hooivoertijd ingaan, binnenkort.

Océ slaapt er allang niet meer op, in de ton, dus het kon.

Het was maar een klein stapeltje, goed droog, zo weg. De paarden waren in het ruïneveld en Kir en HiRise kwamen pas kijken wat we aan het doen waren toen het al bijna opgebrand was.

Zo lang als die twee paarden met het konijn ('what's a bunny Julia!') deden ze er niet over, maar ze moesten echt wel even kijken, HiRise kwam voor alle zekerheid niet achter Kirs brede rug vandaan. Maar Kir is nieuwsgierig en ook dapper en met een licht omtrekkende beweging raakte ze er voorbij. Nog even snuffelen maar niet te dichtbij en het was weer goed.

Aan het eind van deze grijze dag brandt binnen ook de kachel. Herfst is zo fijn.

In het kader van never a dull moment en tegelijkertijd 'verstild herfstvermaak' waren we getuige van een stand-off tussen buurkat Tsuki en HiRise. HiRise heeft als hobby 'achter Nero aanjagen' en Nero als favoriete bezigheid 'HiRise ontwijken maar met maximaal 2 mm veiligheidsmarge'. Voor een kat is gezichtsverlies de enige te vermijden nederlaag, terwijl HiRise alles in het leven ziet als potentiële fun. Ook Tsuki is in principe gewoon helemaal nergens bang voor en wandelt bij wijze van tijdverdrijf dikwijls bovenlangs onze hele houten omheining, blijkbaar zonder ooit de 10kV draad te raken. Tot zover de dramatis personae. Dan nu het geluidloze Kabuki-theater dat zich afspeelde tijdens onze lunch, zodat wij het in alle rust vanaf de bank konden volgen.

Tsuki zat heel stil op een omheiningpaal, het enige dat bewoog was zijn staart, die onophoudelijk heen en weer zwiepte. Dat begon HiRise, die daar vlakbij liep te grazen, te intrigeren. Om te beginnen staarde hij langdurig maar onbeweeglijk naar die zwiepende staart, helemaal in overeenstemming met de etiquette bij een katten-stand-off. Vooruit, toch een pasje naar voren. Of twee. Drie. Tsuki hield zijn onbeweeglijke maar staatzwiepende houding stug vol, eveneens volgens de kattenetiquette. HiRise nam nog een stapje. Ze stonden bijna neus aan neus. Het enige dat tussen hen in stond was de stroomdraad. Dit werd wel erg spannend. Wie het eerst beweegt, verliest.

Snel, mijn foon, een foto! Natuurlijk lag die niet binnen handbereik en net op dat moment kwam er beweging. Ik kon alleen nog het moment vastleggen dat Tsuki alweer drie palen verder was, zij het wel volgens de regels, dus tergend langzaam en met een gezicht alsof hij het allemaal te saai vond worden en dus maar eens een stukje verderop ging kijken. Helemaal rielekst-weet-je. Paard? Welk paard? Zo was het niet interessant meer, dus HiRise stak weer gewoon zijn neus in het gras.

Pfoepoeh. Ook in huis viel de spanning van ons af. Bloedvergieten was voorkomen, we konden verder met ons leven.

Zoals bekend blijft een logeerweek altijd logloos, wegens andere bezigheden. Men zou zeggen dat een behoorlijk weblogster dan meteen erna haar plichten op dit gebied hervat, maar nee. Wat deed de weblogster dan in plaats daarvan. Interessant. Andere bezigheden, maar welke. Eens kijken of het geheugen functioneert.

In elk geval was het de hele tijd mooi rustig herfstweer. En verder?

Zondagmiddag, dat is makkelijk. We hadden wat zwijnenschade in de crossbaan en om erger te voorkomen besloten we meteen langs de sparrenplantage een derde draad te spannen. De isolatoren op de betonpaaltjes bleken na al die jaren tamelijk vast te zitten maar met waterpomptang en hamer konden we de extra isolatoren toch bevestigen. Ook een goed idee: vervolgens wel de spanning aanschakelen, wat nog weleens wordt vergeten *nudge nudge wink wink*.

Maandag was ook geen lange ledige dag, maar bijzonderheden weet ik niet meer. R maaide het gras maar weer eens, en ik verpotte met veel vijven en zessen de dracena. Dat was alles. Er waren zaaggeluiden in het bos maar die bleken van de overkant van de Vierre te komen. Bij helder weer draagt zulk geluid ver.

Wat hoeven betreft had R het druk. Eerst HiRise een beetje bijwerken, Paprika was hard aan bekappen toe, en tot slot Stracciatella. De andere paarden bemoeien we ons niet mee, die vallen onder Oliviers verantwoordelijkheid. Paprika en Stracciatella eigenlijk ook, maar daar hebben we meer band mee en bij die twee was het ook harder nodig.

Vanmiddag werkte R met HiRise in de roundpen, onder andere met de vier balken, wat HiRise slapend kan, en daarna voor de afwisseling een keer met Harissa, die het ook niet moeilijk vond. Bij het los longeren probeerde ze nog wel even door de geluidsbarrière heen te raken maar haalde dat net niet, zodat haar luide geschetter tot in het dorp te horen was.

Zo. En dan nu weer gewoon voortgelogd.

Oktober. De eerste nachtvorst, een beetje nevel en daarna een stralend zonnetje, dat is weer waar wij ons met de paarden over verheugen. Hun wintervacht is al goed op gang en 's ochtends staan ze te soezen in de wei. Geen vliegen knaasjes of andere plaagbeesten. Harissa ging er eens lekker bij liggen. Zoals elke ochtend lopen we het veld in om even bij ze te zijn. Zo is er een liggend paard te zien en twee mensen die zich over haar heen buigen. Buurvrouw rijdt langs met de auto, stopt, komt terugrijden: is er iets mis? Nee hoor, helemaal goed, Harrissa ligt gewoon te genieten. Bij jullie ook alles oké? Fijn. Leve het platteland.

R werd in Nederland verwend met diverse smakelijke knabbeltjes en ik praatte al wandelend in de Hatertse vennen bij met mijn oudste vriendinnen. Weer thuis kreeg hij nog twee kunstige gebakjes van Justine, die in het weekend op de paarden had gepast. Alles was goed gegaan.

Ik kreeg een nieuwe muis omdat de oude versleten was, dat is aangenaam scrollen opeens. De verwarming in de badkamer leek stuk maar hij doet het toch. Vanochtend kwam er geen water uit de kraan, maar dat duurde maar heel kort. Alles weer in orde.

En vanmiddag maakten we een fijn ontspannen herfstritje met Harissa en HiRise.

Allereerst verheugend 'oogstnieuws'. Dat er toch twee noten gegroeid waren, wisten we al, maar nu lag er nóg een onder de boom. De derde hangt nog, en we kijken ongeveer vier keer per dag of hij al gevallen is. Zelden kreeg één walnoot zoveel aandacht, maar het is dan ook een uniek exemplaar.

Ook uniek en heel goed gelukt is R's verjaardagscadeau, maar dat krijgt het web pas te zien over een paar dagen, als het helemaal goed is. Het is mooi geworden en precies zoals we wensten. Het is trouwens een wederzijds verjaardagscadeau, want dat van mij liep een paar maanden achter.

Het heeft te maken met paarden, maar dat zegt eigenlijk niets, want dat geldt voor bijna alles hier, zelfs Océ's favoriete slaap- en voerplek, hoog en droog.

Dankzij de regen van de afgelopen dagen is alles groen. Ook de Vierre heeft weer een aardig peil en de diverse beekjes klateren. De paarden hebben het oude gras op tot achteraan en we werken nu langzaam naar voren, met om de paar dagen een nieuwe strook. En zo vervolgens tot het tijd van hooi voeren wordt, ergens laat in oktober, naar schatting.

Hartelijk gefeliciteerd, cowboy!

Vierenzeventig is een prima getal, maar zoals je zelf zegt 'het is maar een getal'.

Ik wens je nog heel veel van zulke getalletjes hierna toe, samen met mij en onze dieren.

Er was weer van alles gaande, er was een heuglijke ontdekking, en ook een totaal non-event. Om met dat laatste te beginnen: vandaag zou het dan opeens veel kouder worden met forse plensregen de hele dag. Vannacht ging het al flink tekeer met regen en windstoten. Volgens de planning zouden R en Justine de rit in Martué doen met Harissa en Kir, maar men kan ook overdrijven en als het al regent bij vertrek is dat nogal ontmoedigend. Dus die gingen niet. En? De hele dag geen drup, en windstil. Voor niks afgelast, de meteo heeft ons een rad voor ogen gedraaid. Voortaan kijken we gewoon zelf naar de lucht.

Eerder deze week was er genoeg activiteit. Met de hogedrukspuit de groene algen en het stof van het plexiglas bij de boxen gespoten, het kan weer een tijdje mee.

De heuglijke ontdekking: ondanks de late nachtvorst ontdekten we toch nog twee walnoten tussen het gebladerte. De boom heeft zijn best gedaan en volgend jaar werkt het klimaat hem hopelijk niet tegen.

Verder hebben we sinds gisteren opeens negen paarden. Ook dit jaar was er geen goed moment om de regain te maaien en voor de schapen was het te nat, daarom moeten nu Paprika, Stracciatella, Cora, Kiwi en Taxi het late gras opeten. Vier vriendelijke dames en een ruin, waar we weinig omkijken naar hebben. We zetten om te beginnen ongeveer een kwart van het weiland voor ze af en als het op is krijgen ze er een kwart bij. Olivier heeft gedegen plannen voor het slepen en bemesten zodra het gras op is. Tijdig. We zullen zien wat er van terechtkomt.

En 's avonds maakte ik appelcurry. Al deze specerijen gingen erin, een hele maaltijd in herfsttinten. In de tuin begint ook wel het een en ander te verkleuren, maar op ons herfstritje gisteren zagen we er in het bos nog niet veel meer van dan wat bruinwordende varens.

Het wordt al wel veel vroeger donker.

De herfst is nogal abrupt van start gegaan. Wisselvallig, wind, buien, stukken frisser. De spinnetjes maken hele flatgebouwen in de dwergdennen.

I+R zijn er klaar voor. Gisteren met de klepelmaaier door de crossbaan, de laatste loodjes van het bramensnoeien. Ik vond het weer veel werk, R zegt 'het is toch maar drie dagen', terwijl hij verreweg het meeste heeft gedaan, met heggeschaar en hark. In elk geval was het te doen, nu de zon het werk niet voortdurend hinderlijk onderbrak. En als hij schijnt, nemen de paarden het ervan nu het niet meer bloedheet is.

Er zijn minder vliegen, geen knaasjes (wat ons verbaast), wel weer eitjesleggers en teken, dus we letten goed op.

Tussen de buien door was er gelegenheid voor de hazelnotenoogst en ik maakte verse lavendelzakjes. De nieuwe lavendel levert veel meer, betere en geuriger lavendel op dan de oude.

Tijdens de buien kijk ik live filmpjes van Florac op FB. Veel bekende plekken, de route is nagenoeg dezelfde als toen wij er waren. Het blijft magisch, vooral de start in het donker.

September. Het zal wel een beetje te vroeg gejuicht zijn, dat het nu al herfst is, maar vooralsnog hoort niemand mij mopperen.

De afgelopen paar dagen was er weer van alles gaande. Woensdag sloot de huisarts de elleboogsaga af door de hechtingen te verwijderen. Klaar. R kan weer uit rijden gaan (dat had hij de zaterdag ervoor toch al gedaan).

's Middags kwam Maéva om Sana te laten beslaan, zodat Fred bij ons onder dak kon staan in plaats van op de Vallée de l'eau zonder elektriciteit. Na drie kwartier belde R hem maar eens, of hij nog ... 'Maar nee, dat is morgen ...'

Dus donderdag hetzelfde programma, en deze keer kwam hij wel. Sana is een rustig en braaf beestje. We maten haar nog op: ze oogt wel groot maar de schofthoogte was toch maar ongeveer 1,56m.

Vrijdag gingen Justine en Clara een bosrit maken, de allereerste keer zonder begeleiding. Ze zijn nu 18 dus het moet kunnen. Na instructie in de roundpen door Justine over teugelgebruik en beenhulpen vertrokken ze, met Kir en Titan. Alles is goed gegaan zeiden ze, en voor herhaling vatbaar.

Wij maakten van de gelegenheid gebruik om een eerste keer te oefenen met HiRise alleen thuis. R nam Harissa een half uur mee aan het halster het bos in en ik bleef thuis om een oogje in het zeil te houden. Ook dat experiment verliep goed, HiRise hinnikte wel een paar keer maar er was geen sprake van paniek.

Dat was bemoedigend, want zaterdag was afgesproken dat R met Titan, Justine met Kir en F met Harissa een rit van drie uur naar de Semois zouden maken, en dat ik dan op HiRise zou letten. Omdat we al een keer geoefend hadden, konden we dat met een gerust hart tegemoetzien. Hij stond al gauw weer met zijn neus in het gras, niet gestresst, af en toe riep hij eens. Hij was behoorlijk cool. Ik drentelde intussen rond en ruimde hier en daar wat op, wat aan het eind van de dag 18 000 stappen op de watch opleverde.

Zo'n 80% van de tijd liep hij rustig te grazen, maar na een uur of twee begon hij zich blijkbaar toch af te vragen hoe lang dit nog ging duren en hij rende een paar keer de crossbaan in om te zien of de anderen zich soms daar verstopten. Maar in paniek raakte hij niet.

Er was wat afleiding toen Goffinet met de grote tractor zijn veld kwam rollen en er een man met een hark heen en weer liep. Dat vond HiRise fascinerend, maar toen ik die kant uit begon te lopen, durfde hij best met me mee, in exact hetzelfde tempo als ik, keurig naast me. Hij heeft het goed gedaan, we hoeven niet over hem in te zitten als we in de toekomst met de andere drie uitrijden.

's Ochtends kwam een rallye door ons straatje met een groot aantal oldtimer deux-chevaux, daar trokken de paarden zich niets van aan, maar wel toen aan het eind van de middag Olivier langskwam met Cora, Kyra, Stracciatella, Kiwi en Sana, en vier meisjes, 15 km naar de Pont saint Nicolas.

's Avonds liepen we zo hoog mogelijk het ruïneveld in om naar de maansverduistering te kijken, maar we waren te vroeg, de maan was nog niet boven de heuvels uitgekomen.

Later zagen we hem toch nog, al weten we niet helemaal zeker of er niet eenvoudig een wolk half voor zat. Maar wat geeft het, de maan is mooi zolang we er maar samen naar kunnen kijken. En nu schijnt hij weer gewoon door de bomen, vol en wel.