Het eerste baaltje van vorig jaar werd door Océ meteen herkend: "aha, daar is mijn hooi, dat voorheen altijd in het karretje in het hooischuurtje lag en waarin ik met Nero steeds prima slaapplekjes wist te maken. Dit is zulk hooi, dat nu blijkbaar per kruiwagen van de overkant wordt aangesleept. Nou, if it fits, I sits. Goedgekeurd.

Het hooikarretje staat hier niet meer. Omdat Titan hoestte door het hooistof, hebben ze in plaats van hooibaaltjes nu die grote ingepakte rollen voordroog, en ik moet op de grond zitten, onder de nieuwe hooiweegschaal, terwijl mijn slaapkratje achter het piepschuim op de grond staat. Matig.

O, als het eenmaal uitgepakt is, lijkt deze voordroog toch wel acceptabel. Eerst eens kritisch bekijken of het ook goed 'zit'. Hm. Niet slecht, maar het kan beter.

En waar is het karretje eigenlijk gebleven? O, dat staat nu in de carport. Maar er ligt geen hooi in. Dan maar het dak op, misschien is dat een goede nieuwe slaapplek.

Niet echt. Deze toestand laat te wensen over. Maar het komt goed, ik heb het personeel horen praten over een mooi nieuw studiootje voor Nero en mij in het hooischuurtje, op een plank boven het hooi en met een loopbalkje om boven te komen. Ik vind dat een goed plan, dat moesten ze maar eens gaan uitvoeren."

Het blijft maar regenen. We hebben geen wateroverlast maar van buitenwerk komt zo weinig terecht. Ik snoeide wel voortijdig de spirea's omdat die anders de hele winter het zicht op het ruïneveld belemmeren. In het voorjaar hadden ze toch drastisch teruggesnoeid moeten worden.

Zondagnacht kwamen er urenlang enorme troepen kraanvogels laag over, ze hebben blijkbaar allemaal tegelijk besloten te profiteren van de enige heldere nacht zonder regen. Het moeten er honderdduizenden geweest zijn. Groegroe groegroe. Goede reis.

Gisteren wandelden we tijdig (nog voor de koffie en voordat het weer zou gaan regen) naar de Vierre. De beverbeekjes dragen uitbundig bij aan de hoge waterstand, het ruist en klatert overal.

Op de terugweg maakte ik eens een foto van de plek achter het huis waar het bronwater uit de bosgrond komt. Pijlen erbij, anders valt het niet op waar het water zomaar tussen de gevallen beukenbladeren tevoorschijn komt.

Het stroompje wordt al snel breder en bij het driehoekje was het al zoeken waar je nog met droge voeten door de gué kunt. Uiteindelijk sprongen we een stukje stroomopwaarts erover.

Tussen de twee bruggen was dat geen optie meer. Ik kloste er voorzichtig door om geen water over de laarzenschacht te laten klotsen, en het loonde de moeite, want zo kreeg ik twee R'en op de foto.

De mijlpaal van het seizoen: de paarden kregen voor het eerst hooi. Het hooi-van-vorig-jaar dat we bewaard hadden in de twee blauwe tonnen rook nog prima, en dat vonden de paarden ook. De eerste helft, ongeveer een half baaltje, verstrekte ik ze achter de sparren bij de carport, waar ze stonden te schuilen tegen regen en wind. Daarna ging ik even iets anders doen, ongeveer een kwartier, en toen ik weer keek: weg hooi. Op.

De tweede helft deelde ik na het voeren uit in het ruïneveld onder de eiken, hoe snel ze dat soldaat maken weet ik niet want het werd al donker. Het is wel duidelijk dat ze eraan toe zijn. Morgen maar eens een baaltje uit de opslag naar de overkant kruien.

Vandaag geen jachtgeluiden. De jagers hadden zeker ook geen zin in een dag onafgebroken regen.

Het weer is 'wat minder' dan zeventien jaar geleden op deze feestdag maar wij zijn nog steeds heel blij.

Nog vele jaren met jou, felwvhguevd.

Mijn kattentrui is af. Dikke IJslandse wol, met naalden nr. 6 op zich snel klaar, maar helemaal zonder patroon, door meten passen en uithalen duurde het iets langer. Maar nu is hij gelukt.

Het is een echte buitentrui, veel te warm in huis, maar van de winter bij het bomen snoeien kan ik er plezier van hebben. Er was nog wol over voor een paar beenwarmers en een dekentje voor Océ en Nero elk.

De katjes zijn uiteindelijk veel kleiner geworden dan ik oorspronkelijk van plan was. Dat is het voordeel als je alles zelf in de hand hebt.

En gisteren alweer een avontuur, het moet niet erger worden. Deze keer was het HiRise die voor opschudding zorgde. ' s Ochtends brachten we de paarden van de overkant terug naar de boxen voor hun emmertje graan-met-wortel en omdat HiRise meestal meteen enthousiast komt aanrennen, was hij de eerste die werd overgebracht. De anderen wisten het nog niet zo zeker, alleen Kir kwam op haar gemak aankuieren. Net op dat ogenblik kwam Justine, dat kwam goed uit, R gaf haar het halstertouw en zou Titan meenemen, maar Harissa koos dat moment voor een spectaculaire racepartij. Hormonen. Ze bleef maar bezig, op topsnelheid, schuin de bochten door, schetterend en wel. Dat bracht ook de buurpaarden in beweging en Kir wilde evengoed meedoen, Justine had moeite om niet te worden meegesleurd.

Al die tijd rende HiRise in zijn eentje in het achterveld langs het hek heen en weer, roepend van heeee, ik ben alleen hier en er is reuring, daar wil ik ook bij zijn! Heeee!

Nou, en hij wás erbij. Daar kwam hij aan galopperen, meteen het strookje in. Verdraaid, dan moet hij het hek hebben geramd.

Maar dat was het niet. Toen R en Justine gingen kijken, bleek het hek onbeschadigd en gewoon dicht.

HiRise liet zich gemakkelijk vangen en ik kon hem zo weer meenemen, evenals Harissa toen ze was uitgeraasd. Hij heeft een schaafwond aan zijn rechterachterbeen, en bovenaan het hek zat wat modder. Hij moet erover zijn gesprongen, onze held.

Dat scheelt alweer, geen hekreparatie nodig. Maar het is wel zorgelijk. Het is niet de bedoeling dat hij de omheining beschouwt als iets waar je wel overheen kunt als het echt dringend is. Het is een Arabier, geen KWPN-er, verdorie.

Maar goed. Vanaf morgen brengen we de paarden niet meer naar de overkant, het gras is op. Nu is het zwembadveld aan de beurt, over een paar dagen het ruïneveld en als het daar ook op is, is het tijd voor het eerste baaltje hooi.

Slepen, klepelen en kalkstrooien kan pas als het land droger is, daar is nog weinig zicht op. De Vierre en de Semois zijn alweer buiten hun oevers getreden. Nat nat nat.

Nu met Kir. Omdat het aldoor regent, was er weinig gelegenheid voor ritjes. Justine wilde daarom een eindje met Kir gaan lopen in het bos om gehoorzaamheid en vertrouwen in de ruiter te oefenen. Of R mee zou wandelen ter ondersteuning en advies? Doe toch maar, ja graag.

Maar goed ook. Kir liep om te beginnen keurig aan het halster met Justine mee, tot ze bij het driehoekje aankwamen: jacht! Die stond niet in de calendrier des chasses, die wij toch heel goed in de gaten houden Mddr#@%rmgd!!! Jagers, honden en getoeter alsof dat normaal is. Dat was te veel emotie voor Kir, en gevaarlijk ook met al die geweren, dus terug naar huis dan maar weer langs het bospad.

R nam het halstertouw even over voor meer standvastigheid en spierkracht, maar toen Justine het even later weer overnam, rukte Kir zich alsnog los, de sparrenplantage in, draafde daar wat rond tussen de bomen door en hop! stond ze opeens aan de andere kant van de draad, in de crossbaan. Justine zag haar springen, ze dacht over de draad, R denkt tussen de twee draden door. Toevallig had ik er net even de spanning afgezet omdat ik bij de boxen bezig was.

De andere drie stonden daar te slapen maar tjoep! schoten drie hoofden omhoog en drie paar oren naar voren. Ik keek: daar kwam Kir aan galopperen. O dacht ik, ze komen alweer terug van hun wandeling, logisch want het giet, en ze hebben Kir aan het begin van de crossbaan alvast losgelaten zodat ze niet naast zo'n kletsnat beest hoeven te lopen.

Pas toen zag ik dat ze kwam aan galopperen met het halster nog om en het touw achter zich aan. Hm, eens even kijken of met de twee voetgangers dan alles wel in orde is ...

Daar komen ze al, niks aan de hand en dat was het dan weer. Zo leerde Justine dat met paarden alles het ene ogenblik keurig en rustig kan verlopen en het volgende is er opeens paniek. Ze was blij dat R was meegegaan. Zoals ik al zei: altijd wat te beleven hier.

Verder doen we weinig. Mijn trui schiet goed op. Het is te nat voor welk buitenwerk dan ook.

Dit was de enige opklaring. Hij viel op 29 oktober aan het eind van de middag.

Kijk, ik vond toch een foto, eentje uit 2013, waarop het strookje weiland te zien is, zelfs met drie paarden erin en een draadje ervoor. Tien jaar geleden, niet alles is meer precies zo, maar het geeft toch beeld. Harissa, Titan en Jay destijds, rustig en legaal grazend.

Afgelopen zaterdag was er niets legaals aan, toen de drie schavuiten hem smeerden naar datzelfde strookje, waar nu allang geen draad meer staat. HiRise, Harissa en Kir.

De laatste tijd brengen we de paarden iedere avond twee aan twee aan het halster naar ons weiland aan de overkant, waar ze het gras kunnen opeten dat na het maaien van de regain is opgekomen. R was het weekend naar Nederland, dus ik moest ze een voor een overbrengen, vier keer lopen. Geen probleem.

Alleen waren de beestjes behoorlijk opgewonden door de geluiden van de jacht die dag, en toen ik Titan als eerste had weggebracht, hoorde ik de achterblijvers al heen en weer galopperen, Harissa schetterend en wel. En toen ik terugkwam voor de volgende, remde er een iets te laat en ramde het hek: paf! de pin schoot uit het blok en het hek was geblokkeerd.

Nou ja, even wrikken en het was weer opgelost, maar het duurde ze allemaal te lang en toen ik erdoor ging om Harissa mee te nemen, schoot HiRise in rengalop door de opening en Harissa en Kir in volle vaart er achteraan, het pad langs en de weg over, naar Titan toe. Maar dat hek was dicht.

O, helemaal niet erg want het strookje was natuurlijk wel toegankelijk en bovendien verboden terrein met heel veel lekker en onbekend gras. Daar kon je geweldig goed galopperen met zijn drieën, joechhei joechhei, en na een paar uitgelaten rondjes uitstekend grazen. Ze vonden het helemaal goed.

Alleen ik niet, spelbreker die ik ben. Maar hoe krijgt men in zijn eentje drie paarden tegen hun zin daar weg en de wei in waar ze thuishoren.

Welnu. Men loopt terug naar de boxen, haalt een draadhaspel tevoorschijn, loopt door naar het tractorschuurtje, haalt vier prikpaaltjes, en loopt terug naar het strookje. Zijn ze er alledrie nog? Ja, alleen Titan draaft geagiteerd rond aan zijn kant, hij is daar zomaar alleen terwijl de anderen duidelijk lekkerder gras hebben dan hij.

Dan met behulp van twee paaltjes een draad achter de paarden langs gespannen zodat ze niet hogerop naar de Rue des combattants kunnen ontsnappen, en met twee paaltjes en een draadje voorlangs om te voorkomen dat ze de weg op lopen.

En vervolgens weer naar achter, paaltjes en draad een paar meter opschuiven, en dat herhalen tot de paarden alledrie nog maar in een klein perceeltje stonden. Toen kon ik ze een voor een aan het halster het strookje uit en het weiland in brengen.

Alles bij elkaar duurde het een tijd, het werd al behoorlijk donker, het was warm, maar ik had mazzel dat het niet begon te regenen. Die avond liep ik meer dan 24 000 passen (volgens de watch), en toen was het avontuur achter de rug zonder ongelukken. En ik had wat te vertellen toen R zondag thuiskwam. Altijd wat te beleven hier.

Weinig tijd voor een logje. Ik brei aan mijn kattentrui, al doende veranderen de ideeën en haal ik weer wat uit, maar desondanks schiet het goed op, en herlees Lord of the Rings, dat schiet ook goed op, ik ben al gevorderd tot Mordor, op naar Mount Doom.

Inhalen aan de hand van foto's met bijschrift dus maar.

Justine reed voor het eerst een rondje op de trekker, best ingewikkeld al die knopjes en pedalen.

We maakten een mooie herfstrit naar de Semois met twee bitloze Arabieren.

En een ritje dichterbij huis met al onze paarden tegelijk (Justine maakte de foto).

De herfst is zoveel mooier dan de zomer.

Océ was niet zo lekker en bracht een paar dagen door in haar nest van handgebreide sokken. Nu is ze alweer monter en eet haar brokjes met smaak.

Er was ook nog wat spannends met drie paarden die aan de haal gingen toen R niet thuis was maar dat wordt een cliffhanger. Misschien morgen verslag, wieweet. In elk geval heb ik daar geen foto van.

Zondag werd de tractor thuisgebracht na een grote onderhoudsbeurt. Mooi dacht ik, nu kan de refus gemaaid, de weilanden gesleept, kalk gestrooid, de crossbaan geklepelmaaierd. Logische gedachte, maar R dacht iets verder: na al die werkzaamheden kunnen de paarden een tijdlang niet het weiland en de crossbaan in. Beter een paar weken wachten tot de knaasjes weg zijn en de paarden dag en nacht aan de overkant kunnen blijven en ze daar ook meer ruimte hebben (stripbegrazing). Gelijk heeft hij, dus alles wordt een week of twee uitgesteld. Het leek alsof we opeens twee weken 'vrij' hebben, al voelen die activiteiten helemaal niet als 'werk'. We bereidden wel de crossbaan voor, een paar boompjes verwijderd en wat stronken te lijf gegaan met het bijltje (R) en hier en daar wat doorgangetjes opengesnoeid (niet echt nuttig maar ik kan dat toch niet laten).

Wel nuttig: de ergst verweerde schuilstalwanden aan de buitenkant moeten gebeitst. Nog zeven panelen te gaan, maar eerst moet er nieuwe beits komen. Bovendien kan het alleen als het minstens halfbewolkt is anders wordt het hout te warm (en ikzelf) en verdampt de beits waar je bij staat.

Ook zondag was de eerste jacht in Suxy, meteen overal rondom ons terrein. De paarden waren alert maar niet al te onrustig, ze kennen het gedoe onderhand.

De notenboom leverde 32 noten, veel minder dan vorig jaar maar wel mooie grote. Dit jaar heeft de boom zijn energie gestoken in zijn eigen groei, meerdere takken zouden de grond raken als R ze niet gestut had.

De eiken lieten vorig jaar een miljard eikels vallen en dit jaar geen enkele. Prima. Het buddleiaatje dat op eigen houtje op het gele pad had geworteld, is naar de haag verplant en hij doet het.

We dronken koffie op het roundpenterrasje met een jas aan, en maakten een mooi herfstritje in T-shirt. De mand met haardhout staat klaar, de kachel zal binnenkort wel aan mogen. De post bracht mijn nieuwe pantoffels en er komt wol voor een nieuwe trui. Herfst, ha, herfst.

Wat was er de afgelopen week ook alweer allemaal gaande. Een week is zo om. Om te beginnen werd het oktober en het lijkt eindelijk dan toch ietwat herfstig te worden, met frisse nachten, ochtendnevel en ontelbare spinnewebben en -draden.

Verder beleefden we Oliviers drama met zijn regain. Toen R na een paar dagen bij de ingepakte rollen in ons weiland ging kijken: oei, in bijna alle rollen zaten kleine gaatjes. Dat mag niet want als er lucht bij het hooi komt, gaat het schimmelen. Katten? Vogels? Volgens Olivier en andere lokale deskundigen moeten de schuldigen wasbeertjes zijn geweest. Wij hebben ze nooit gezien maar volgens de overbuurvrouw zitten er bij de ruïne een heel stel. De rollen waren te redden door er nog een laag plastic omheen te wikkelen. Terwijl de inpakker daarmee bezig was, dreigde er een de helling af te rollen, Olivier sprintte erheen om hem tegen te houden en tsjak! Kniebanden gescheurd. Ziekenhuis, gedoe, pech.

Als beetje verlaat verjaardagscadeau zochten we voor R een nieuwe helm uit. Mijlpaal. Met de vorige heeft hij elf jaar gedaan (zonder ooit op zijn hoofd te zijn gevallen). We gaan ervan uit dat hij van deze ook weer minstens elf jaar plezier zal hebben. Hij zit goed en staat hem goed.

Zondag had ik een overdosis gebouwen. We maakten in de Luxemburgse mijnstreek een mooie boswandeling van 12 km met C, mijn knieën konden het goed aan en ook later geen last gehad. Maar om er te komen, onderweg, wat een enorme hoop gebouwen, wegen, spoorwegen, mensen, winkels, en het zijn niet eens steden daar maar slechts halfverstedelijkte dorpen. Ik ben dat niet meer gewend.

Verder bespraken I+R de activiteiten voor oktober, en dat zijn er heel wat.