Ik waarschuw meteen maar. Dit logje is voor niet-ruiters even interessant als voor mij die logjes zijn van mensen die net een mooie nieuwe cameralens hebben gekocht en verheugd de exacte getalletjes noemen van hoe scherp die lens precies is etc etc. U weet wel. Gaap. Verderlezen op eigen risico.

Welnu. We zijn op zoek naar een derde zadel. Drie paarden, drie zadels, logisch. We kunnen met zijn tweeën wel niet op drie paarden tegelijk rijden, maar als er eens een derde ruiter mee wil, moet die ook ergens op zitten. Bovendien vind ik het lastig om bij afwisselend rijden van Jay en Harissa telkens de singel te verstellen. Dus op naar Arthur, drie uur heen drie uur terug maar je moet wat voor je hobby overhebben.

De grote vraag was of het nieuwe zadel zou passen. Jays eerste zadel hebben we vorig jaar moeten inruilen omdat het op de schoft drukte. Ze heeft nu eenmaal niet zulke brede schouders als de gemiddelde Quarter. Nog altijd heb ik een beetje spijt van mijn mooie Cattleman, die zo fijn zat en met die fraaie rawhide afwerking langs de cantle en die eenvoudige maar mooie basket tooling op de fenders. Maar te laag dus, niets aan te doen.

De Westwood die ervoor in de plaats kwam is goed, maar minder bijzonder om te zien, al bevalt de diepdonkere chocoladekleur mij wel. Van die standaard zadelkleurige zadels hou ik niet zo. De Westwood is simpel afgewerkt en heeft iets meer butterfly.

Nu vonden we een mooie Garland die Jay goed zou staan (heel belangrijk), lekker zat, niet zo zwaar was als de meeste westernzadels (6 kg lichter) en ook niet zo duur. De kwaliteit was volgens de kenners ook minder maar daar was weinig van te merken. Hij zou mijn tijd wel meegaan.

We maten hem zo goed mogelijk op, wat niet meeviel omdat zadels allemaal weer net iets anders gesneden zijn, en vergeleken hem met onze meegebrachte Westwood, die Jay en Harissa goed past. We konden de Garland meenemen met de afspraak dat we hem terug konden brengen als het niet ging. Dat betekende thuis heel voorzichtig proberen, oude spijkerbroek aan die niet afgaf op dat witte zitvlak en voeten alleen voor de foto even in die chique met wit leer beklede beugels. Straks, als alles goed was, mocht dat allemaal vuil en vaal worden, maar nu letten we er alleen op of de gullet de schoft vrijliet.

Nou, niet. Net niet. Als we het probleem niet al eerder hadden gehad, hadden we het er misschien mee geprobeerd, maar nu nemen we geen risico. R belde Arthur. Yeehaw. Garland blijkt ook een model te maken met hogere gullet. Inpakken dus en terugbrengen - drie uur heen drie uur terug, volgende week - en hopen op een goede afloop.

En anders kunnen we nog bij Carlo kijken. Dat het past is natuurlijk het allerbelangrijkste, maar ik wil toch ook een mooi zadel. Tenslotte doe ik er de rest van mijn leven mee, is de bedoeling. Die donkere chocola/witte chocola-combinatie bevalt me.